Czyżbyś po to się, urodził, człowieku

Czyżbyś po to się, urodził, człowieku,

żeby zaglądać do mojej celi?

Czyżby twoje życie cię nie wzywało?

Czy wszystkie twoje horyzonty i cele

znalazłeś w tej robocie ponurej i smutnej,

w której wszystko się bierze z ludzkiej boleści?

Żal mi cię zawsze, żal mi okrutnie,

twoim nieszczęsnym sercem przejmuje się

moje chore. Ty jesteś i za mnie podwójnie

nieszczęśliwy. Jestem sam. Ty – ledwie cień.

Ja – dobro. Ty – próchno, pleśń,

łączy nas obydwu to więzienie,

dwie strony drzwi. Ty – tam, a ja tu.

Rozdzieliły nas mury jak statut.

Między światem a duszą wyrósł mur

Między światem a duszą wyrósł mur.

I baw się w chowanego, żeby nie poznali

cię wśród tłumu obumarłych wspomnień,

zdrętwiałych myśli i okruchów czucia.

W przemarzniętą duszę weszły strachy

i nie chce się już

szukać szpary, z wiecznym lękiem,

że świat cię dostrzeże i zmiażdży

swoim śmiertelnym ciężarem.

Tam wiatr wywiewa dusze z ciał,

łamie drzewa i pochyla trawy,

tworzy nieprzebraną próżnię,

która kwitnie bezsilna wokół.

Taka udręka wszędzie! Ile żyć

zgubiono! A ilu strzegą,

żeby odłożyć na śmiertelne wezgłowie

na czarną godzinę! Taka udręka wszędzie!

Między światem a duszą wyrósł mur.

Tam cisza. Cisza tam. Sucha i czarna

Tam cisza. Cisza tam. Sucha i czarna

i kreślą koła siwe gołębie.

Jak tu nie powróżyć sobie

kiedy noc zalewa cię aż po gardło?

I wydaje się że wróżbici wprawni

zamiatają szlak przed tobą

W dzielnicach ofiar – czystopis żałoby –

wszechpokora, prawie nieodparta.

Zwierciadło śpi. A w nim śpi świeca,

rozpłatana motylem, akantem.

W szepcie akantu – ból twój – diamentem.

Ślepym okiem łypie żal.

Wstań. Niech zostaną na zwierciadle prochy –

to wszystko – twoje strachy, strachy, strachy….

W ciemność snu zanurza się droga

W ciemność snu zanurza się droga.

Wszędzie coraz wyżej i wyżej sięgają wody

gorzkiego zapomnienia. Wciąż bliżej kres.

Patrzę w pustkę dni i lat –

i myślę: gdzie jest granica, którą

powraca utracona dusza

u prapoczątku. W padół tych rozkoszy

którymi dźwięczą młode lata.

Quo vadis? Niesłyszalny krok

dał się poznać w tym nieustannym marszu

a ty idziesz tylko za nim w ślad.

I zwęża się błoga smużka lat

twoja jak cień, co idzie ci na spotkanie

i rzuca urok, rzuca… Ot, i załamała się

twoja droga. Ciemność. Przepaść. Kres.

Idź za grań. Za ciężko nam żyć

niepewnością. Granice. W pół kroku,

jak nad sobą wzniesiona stopa

zamyślić się i uklęknąć. W pół życzenia

w pół wahania uciąć. Zagony granic

kryją się z wzgórzami cierpienia

i nie widać ich w zuchwałych chwilach

rozpostarcia skrzydeł. O, żeby ten kres

poznał, jacy jesteśmy drobni! Co by się stało –

górze – górą być? W co mielibyśmy się

wpatrywać – w te miedze czasu,

nużące miedze życia,

kiedy zmarnowane siły,

bure poruszenia spopielałe,

nagle odcisnęły się na nas.

I chce się sięgnąć za czasokrąg,

za prapierwsze. I wszystko zacząć znów.

Pierwszokrokiem. O, co by to nam wyprostowało

powrotem w śmierć. O, jak by to iść

zboczem losu na szczyty krzyku,

który przerywa twardy wzór

i budzi pewność niemoty i próchna.

O, te nieznośne wyjścia za grań

powszedniości! O te złomy lęku,

to zuchwałe pragnienie samoucieczek,

paląca potrzeba zgorzenia, spalenia, auto da fe.

Ta szadź cierpień

i wieczne niespełnienie pragnień,

ruch ruchu ruchu. Ten bezkres sił

wzburzonych młodym bólem,

te kolekcje wysiłków, to światło

samoświadomości, ta głucha przepaść

upadku i wstąpienia za

widzialną śmierć, żeby torosy męki

lepiły łona kwiatom. Toś ty jest,

niepewności. To ty jesteś, drogo,

która od razu zwraca nas

do serca serca, w aortę szału,

gdzie bezbrzeża gołębi gwar.

Tak horyzont zamyka niebo i ziemię.

Sklepienia i powieki. Wieszczą tajemnicę

poznać sercem, ducha nie tracąc

i krew, co rwie się z szumiących aort,

zahamować – możliwe, nie na siły

nikogo z was…

Jak chce się – umrzeć!

Jak chce się – umrzeć!

Żeby nie milczeć,

ni krzykiem krzyczeć

ostatniej zorzy,

porannego powiewu

zeszklonego dnia

doczekać – i umrzeć!

I już – nie wracać:

w spokój głęboki,

gdzie cisza kołysze,

gdzie pieśń ściśnie

potłuczone serce –

ani odetchnąć –

jak chce się umrzeć!

Odmarzyć marzenia,

odmyślec myśli,

wszystkie radości – pierzchły

wszystkie kolory – pogasły.

Głodna, jak przerębel,

ścieżka pionowa

nie wydrzesz się przez nią

ni krokiem ni okiem

ni ruchem ni duchem

ni ciałem zbolałym

ni gardłem ochrypłym

od krzyku – władyko,

podnoś mnie w górę,

bo chcę – umrzeć!

No i jak przebyć –

te godziny czekania

doliny bezdenne

ten szczyt cierpliwości

tę mękę przeokrutną

daj, Boże – umrzeć!

Przepaść, pójść w niepamięć,

zedrzeć się we wrzasku,

rozwiać w wietrze,

zgubić się w czasie

i wyrwawszy duszę

pójść – w bezimienne!

Za wzgórzem losu

śnieżna śnieżyca

zawiewa drogi,

kurzawa szału,

a matczyne ręce,

szklanym świtem,

szukają po omacku

synowskiej zjawy

znamienia przy oku

zasmucone zgarbione schylone ramiona.

Jak chce się – umrzeć!

Zajść niezauważalnie

za grań spodziewanego

za widnokrąg nieznośnego

za mury pokory

za kraty szaleństwa

za gniew – ściany

za łozy wołań

kolce obłędu

żeby paść

w ciche śniegi

gdzieś między zaspy

zaprzepaszczonych losów –

Jak chce się umrzeć!

W tym polu, niebieskim, jak len…

W tym polu, niebieskim, jak len,

gdzie tylko ty i żywej duszy wokoło,

zobaczył i ukląkł: błądziło po tym polu

sto cieni. W polu, niebieskim, jak len.

W tym polu, niebieskim, jak len,

samotność była ci sądzona

żebyś poznał losy jak pokuty zadane

w tym polu, niebieskim, jak len.

Sto czarnych cieni wydłuża się, rośnie

i już jak sosnowy młodniak

rusza na spotkanie. Czy uda się uciec i jak?

Własną ścieżkę, jak sznur, splątać?

Nie. Ustać. Ustać. Nie –

stać. Tylko tu. W tym polu,

co jak len. I własną niewolę

poznać tu, na rodzimej obczyźnie.

Na tym polu, niebieskim, jak len,

przeciw tobie – stu przeciw tobie

i każdy przeciwnik – jak w żałobie,

i każdy przeciwnik, zakazów

nie znający, rzuci przekleństwo od razu

jak kamień. Każde przekleństwo

twoją samotnością osmalone.

Zdziczał duch i nie poznaje ciała

w tym polu, niebieskim, jak len.